آلبوم موسیقی عشق و تفکر اثر افسانه چهره نگار

1394

دو

مقوایی

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

(94-8947 )

افسانه چهره نگار

غفلت

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:06:04

باز غفلت کردم ازتو دور شدم
باز با تاوانی سخت با تو روبرو شدم
سر مست از غرور شدم غافل ز حال خود شدم
لاف دانایی زدم با نادان محشور شدم
پیچید به دورم ترس وغرور
دورم گرفت موج حسود
در باورو ناباوری رفت از دستم چه زود
باز با تو مانده ام تسلیم وتنها مانده ام
دستم بگیر یارب که من مطلق با تو مانده ام

چطور ندیدم این همه سال
نم نم باران آبی آسمان
رقص ابرهای بها ر
سرخی گل سرخ
سبزی دشت صلح
من فقط سیاهی شب را دیدم
تلخی رعد و گل ولای را دیدم
بسته بودم چشم هایم ندیدم هیج بهاری
تازه می بینم بهاررا
حس می کنم گرمی دست ها را

خوشبختی نه گنجی مدفون در دل زمین
نه ابری در آسمان که بارد بر سر ما
خوشبختی در همین نزدیکی ست کنار ما
همین روزهای تکراری، گم شده در خیالی
محو همین ثانیه هاست هر لحظه در پی ماست
پنهان نیست از چشم های ما
هست هر روز کنار ما
در نور خانه ما هر روز همراه ما
در جمع خانواده هر وعده صبحانه
در نگاه های پر از مهر ،ظهور عواطف

نجوا

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:15

می آید ،می آید در سکوت وتنهائی در برزخ و شیدائی
آهسته نجوا می کند قدم هایم را سست می کند رسوا وتنهایم می کند
نمی دانم این چه حالی است امتحان الهی است هیچ اختیاری از من نیست
خدایا اگر خوابم بیدارم کن اگر مستم هشیارم کن
با نور خود آ گاهم کن آزاد از بند شیطانم کن

چه زیباست هنر رها وآزاد ،صبور وآرام
پروازی بی انتهاست هنر با او می بینی فرای نادیده ها تمام زیبائی ها
یاد می گیری غم بیهوده نخوردن هنر زندگی کردن
پیوند عشق و هنر خلق زیبایی است خلق جاوانگی است
با هنر حس می کنی که هستی حس می کنی زیبائیِ هستی

می خواهم ذ هنم پاک شود از هر چه نیست
شکر کنم هرآن چه هست باور کنم هر آن چه نیست
می تو انم با همین داشته ها همه نداشته ها را داشته باشم
از نو آغاز کنم همه راه های بسته را برای خود باز کنم
می توانم با گرمی وجودم دل ها را شاد کنم یخ ها را آب کنم
اگر کمی شکر کنم فقط کمی شکر کنم

بی خبری

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:25

“تنت به ناز طبیبان” محتاج مباد دلت ز درد دوری دور باد
کامت ز پند ادیبان شیرین باد خیالت هر سحر بر لب نوشین باد
دم ودم هر دم از دست رقیب دور باد قرارت بر قرار دل مسکین باد

سایه عشق تو آمد بر سرم رفت هر چه که داشتم از نظرم
گم شدم درآسمان عشق تو شدم آزاد پر کشیدم درهوای پاک تو
چه هوایی است هوای عشق تو پاک ومعصوم بی ریاست سرشت تو
تویی خوب مطلق تویی دور از من وبامن
بی تو نمی دانم که هستم با تو شه زاده ای هستم سر خوش از مستی هستی
می نوشم ذره ذره با دلی خوش با تمامی وجودم جامی از جام های هستی

مرا با عاقلان چه کار باشد خیال تو مرا چنان باشد
هزاران عقل حیران باشند زحال من وتو غافل باشند
همین بی خبری خبر باشد نسیم روح افزای جان باشد

تیرگی

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:51

گله از که کنم شکوه از که کنم
هر چه آمد بر سرم از حماقت خودم بود و بس
در دام نا خلفان افتادم در پی هوسی افتادم
رفت از یادم زندگی خودم رفتم پی بیهودگی
می دانستم عاقبت کارهایم غافل ماندم ازفردایم
درد بی کسی رابا خود کشیدم بغض تنهائی را در خود چشیدم
حال دگر نای رفتن ندارم جای ماندن ندارم
گم شدم در تیرگی تباه شدم در تیرگی
شدم تکه ای زباله به دور انداخته شدم به دور انداخته شدم

دیدم درد آدمها دیدم درمان آنها دیدم اشک مادر دیدم زجر همسر
بچه های دل شکسته بغض های نشکسته بی هدف دنبال سراب گم شده بودند درراه
دردها همه یک رنگ دردها همه یک شکل محبت های گم شده در بچگی رها شده
تلافی های بی جا ادامه بود دراین راه آری دیدم دردها را آری دیدم دردها را
درمان فقط یک لبخند یک لحن زیبا وگرم محبت بی صدا درمان همه دردها

روح آزاد روح عاشق پروازدر قفس نمی ماند سر یک نقطه نمی ماند
حیران و سر گردان نمی پوسد پشیمان دست مرگ را نمی بوسد
نیست اسیر و درمانده در باورهای پوچ وبیهوده
اوج می گیرد از نقطه آغازش می رسد به نهایت پروازش

حس خوب

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:14

قلب من احساس من دوراست از نقش های من
هر چه به دنبال نقش خود می روم دور می شوم از قلب خود
وآن زمان که در پی دل می روم دور می شوم از نقش خود
نقش ها همه رنگ های جعبه رنگند این منم که می کشم نقش خود
عشق من درهر نقشی پیدا حس من می آفریند نقشی زیبا

قلم در دست من رنگ در د ست من این منم که می کشم هر چه سزاوارشم
این منم که آباد می کنم ویرانه ای آزاد می کنم پروانه ای
منم که بارها بر زمین افتاده ام باز با عشق تو از جا بر خاسته ام
می توانم بسازم بهترین کاشانه بیاورم هزاران لبخند بر لب غنچه های نشکفته دلسرد
تو بده دست یاری به من تا از جا کنم کوهی سخت پایدار کنم عشقی ژرف

طلوع خورشید را دیدن زیر باران دویدن عطر گل ها را بوئیدن زلال آب را چشیدن
سختی سنگ را داشتن کمر غم را شکستن حس خوب بودن
هم نفس باد شدن نفس آزاد کشیدن به کوه قاف رسیدن نرمی ابرها را دیدن
دست عشق را بوسیدن توی خواب به تو رسیدن حس خوب بودن

پیوند جاودانگی

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:05:06

کجاست آن عقلی که می پندا شتم عقل است
کجاست آن عزمی که می پنداشتم عزم است
مرا در سر هزاران آرزو بود شب وروزم به فکر دیگرون بود
شدم خوار و ذلیل بنده تو ندارم در سر فکری جز اندیشه تو
نه شب در چشم من خوابی نشیند نه در بیداری غیراز تو ببیند

نه عشقی بود نه امیدی نه نوری نه نویدی
خسته ای دردمند بودم زنده ای مرده بودم
وقتی به تو رسید م دیگر کسی را ندیدم
در دیروز رابستم رو به فردا نشستم
کوه غصه را شکستم به آسمان رسیدم
همسفر نور شدم تاریکی را ندیدم
ستاره ها را چیدم زندگی را دوباره دیدم

پیوند بسته ام پیوندی با دل وجانم که کاغذی نیست از سر اجبار نیست
هوسی گذرا نیست عشق آسمانی است پیوندی جاودانی است

خانه ای به رنگ سبزبا عطر گل های امید
به پاکی و صفای نوربه حرمت دل های بلورتبسم های بی غرور
می آورم برای توصداقت همیشه سبزمحبت همیشه گرم

باور عشق

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:03:11

زن الهه پاکی و سخا وت مظهر نیکی و صداقت
فرشته عشق و محبت دور شو از خواری و ذلت
پاره کن زنجیر اسارت دور شو از گناه و نٟکبت
پاک بمان برترین محبت

رشد می کند کودک تو در وجودت جان می گیرد بامهر وعشقت
شاد می شود با گلِ خنده هایت
می سوزد دلش بااشک وحسرت تو نبیند روزی خشم وکینه تو
به دنیا می آید گل وجودت او نیا زمند عشق وآغوش توست
محتاج کلام پر مهر و دست نوازش توست
با شیر جان بخش تو رشد می کند
با بازی های تو یاد می گیرد زندگی را

باور کن عشق را باور کن عشق را
که تنها عشق می رساند تو را تا آخر راه
تنها عشق می گیرد دستانت را
در تمام طول راه می جوشاند عزمت را
باور کن عشق را باور کن عشق را

دروغ

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:14

درهوایی که پر شده از دروغ می کشیم نفس نفس های پر از دروغ
یک نفس برای بودن یک نفس رو به مردن
نفس های پر از حرص نفس های پراز ترس
می آید بالانفس ها باز با دروغ
دروغ حتی به خودمان نمی چرخد چرخمان دراین زمان
به کجا می رویم با این همه دروغ همه می دانیم ثمر پوچ دروغ
سیاه کرده دروغ ها هوای خانه مان سیاه کرده دروغ ها هوای شهرمان
می روند سیاهی ها می روند دروغ ها
وقتی دل ها شجاع باشند وقتی با خدا باشند

میسوزی ومیسوزانی وخود بی خبری تواسیر خود خواهی گشته ای یا زدامی پنهان جسته ای
آن زمان که شعله ور می شود خشم تو برباد می رود جان و جانان تو
هموار می گردد با آرامش کوه مشکلات
مردمومن نیست اسیر دیو خشم دل او با یاد خدا همیشه در آرامش است

شجاعت یعنی به بد ی ها” نه” گفتن
تا آخر راه رفتن به هر قیمتی خوب بودن ماندن ومسئول بودن
یعنی با مشکلات جنگیدن بخشیدن و رها شدن
یعنی بیان احساس،بیان افکار

ظلم بی صدا

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:05:31

آهای مردهای دنیا نه، نامردهای دنیا
کدام آئین بخشیده به شما عمر زنی کدام قانون بخشیده زجر زنی
چطور می توانید خوارش کنید محروم وبیمارش کنید
پاک کنید هویتش ببندید دست وپایش
شما غرق شدید در دریای ظلمتان تنها می مانید تنها می میرید در راهتان

نفس های حبس شده ترس های در خود شکسته
فریادهای بی صدا خاطره سیاه آن روزها
در حبابی پیچیده ازغم مانده یک عمر در من
تنها ثمر سایه سیاه هوس بر تازه دیده این دنیا بود خرد شدن بی صدا
آیینه خوبی ها سیاه شد از هوس ها
هوس های بی صدا نبود خیلی دور از چشمان بسته ما

نفس می کشیم ،نفس می کشیم اما مرده ایم ما
مرده ایم روزی که دریغ کنیم لبخند را
دریغ کنیم مهر کلام را نبینیم کنار خود مادر را
نبینیم نیاز دست هایی را که می آید به سوی ما
دریغ کنیم ذره ای از مهر ومال را
آن روز مرده ایم ما آن روز مرده ایم ما

تولد بی انتها

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:44

رفیق نا رفیقم ،برادر عزیزم درهمه این سا ل ها دادی مرا فریبم
منی که پناهت بودم پل عبورت بودم
کی به خیالم آمد که تو فریبم دهی
دلم تنها خوش بود به دست پر مهر تو
توئی که بودی دشمن توئی که هیچ نبودی با من
به دستی که آخر در آمد باخنجری پر کینه از قلب بی تاب من

خیال خامی است آهن سیاه راچون طلای ناب دیدن
طر ح ها و رنگ هابرای او کشیدن
با نسیمی می رود تمام رنگ هایمان زود سیاه می شود همه دنیا یمان
رنگ شادی می گیرد دنیایمان گر طلا باشد لحظه ای کنارمان
برق او با نوازشی در دستمان ارز شش در هر تلا طمی همراه مان

غبار آئینه را پس می زنم گذر عمر خود را می بینم
فرصت هایم سر آمده نفس های آخر آمده
مرگ نز دیک من آمده تولد بی انتها از راه آمده
دگر تمام می شود غصه ها وشادی ها تمام بی قراری ها
دل من دگر تمنایی ندارد افسوس دگر جایی ندارد
تنها بی نهایت است نوری در ابدیت است

انتخاب

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:07:54

بزرگم به من آموز آئین زندگی رسم آزادگی حس زندگی
تا انتخاب کنم راهم را با درستی وآرامش به دور از پلیدی
اما حق انتخابم رااز من مگیر حس بودنم را از من مگیر

این گنبد گردون هست آئینه ای نیست از آئینه پنها ن نهان ما
اشک ولبخند لحن هر کلام ما
آئینه بر می گرداند به ما عملکرد خود ما تمام احساس ما تمام افکار ما
نمی توانی از انعکاس آئینه خلاص باشی می توانی از پلیدی رها باشی
می توانی خوب باشی می توانی خوب باشی

سبک هم چو باد روان هم چو آب فروزان چوآتش فروتن چو خاک
گذر کن از روزگار چو گل ها ی شاد مشو اسیر دام بجوی روانی پاک

پاک کن از ناباورها ذهنت تجسم کن آرزوهایت می رسی به باورهایت
باایمان، دو دلی معنایی ندارد شکست جایی ندارد بن بست وانتهایی وجود ندارد

جستجو کن در معدن وجودت در می یابی گوهر درونت
تو می روی به راهی که شایسته آنی با صداقت ودرستی برو با تو کل اندیشه برو
محبت کلید قفلِ بسته درمانِ دلِ شکسته مرهم گنبدِ گسسته ره رهروان است پیوسته
ببین دستانی را که لرزیده رنگی را که پریده
نشونه ها را کم نگیر دست یار را محکم بگیر
عشق وتدبیر راهم خانه کن شک و تردید را وارانه کن
عهد وپیمان را نمونه کن صداقت ویکرنگی را پیشه کن

نام

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:02:34

نامیم وبی نامیم جانیم وبی جانیم
ما هم چو که می مانیم در راهیم و بی راهیم
گم هستیم وپیدا ییم در بغضیم و فریادیم
تا که به سر آئیم نقشی به دیواریم
در خود فرو ماندیم فریاد دهل خوانیم
بی شک پس از این از ما اسمی نبود پیدا
ما جملگی از خاکیم بر خاکیم و بر خاکیم

بیدار شوید بیدار شوید آماده دیدار شوید
ای خفته گان بیدار شوید گم گشته گان در ره شوید
آماده دیدار شوید آماده پیکار شوید
اول ز خود آغاز کنید جان ز پلیدی پاک کنید
از بهر مقدم او دنیا ز ظلم آزاد کنید

معبود

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:02:34

کور بودم کر بودم
سر کش و بی درد بودم
عشق تو آمد بر سرم دنیا عوض شد ز برم
تازه ونو شد نگهم تازه شناختم که کی ام
من بی تو هیچم خوب من ما ه من و معبود من
پخته راه تو شدم سوخته عشق تو شدم
پای به راه تو شدم جان فدای تو شدم
تا که نفس در این دل هست
پر می کنم از نور تو چشم دل و راه دل
گم کی شوم در راه تو در نور بی زوال تو

ظرفیت

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:41

پروردگارا به ما ارزانی دار
علمی که دردی را دوا باشد
ثروتی که در راه تو باشد
قدرتی که آرام جان ها باشد
پروردگارا ظرفیتی برای نعمت هایت ارزانی دار

ایران

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:02:20

ای خاک پاکت جان من سُرور و افتخار من
ای روشنی خانه ام فرهنگ باستانی ام
در سر ندارم جز فکر تو عزت و افتخار تو
آزاد و جاودان نام تو اندیشه آزاد تو
گنج نهان در قلب تو در خون فرزندان تو
عشق تو هردم در قلب ما اندیشه هر روز ما
امروز ما فردای ما
ایران ما ایران ما تمامی دنیای ما

نور

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:03:45

قسم به نور به آغاز طلوع به راه پاک به انتهای پنهان
که هستی در بین ما در هر قطره از خون ما
پاک نشد راه تو پاک نشد خون تو رنگ تو شد وجود ما
ای نگاهبان آسمان ای نادر جاودان
ای مهربان بی غرورما هم هستیم به دنبال نور
به دنبال صبح بدون غروب

به جا ماند ازآتش خاکسترش
صعود کرد بر آسمان جان بی تنش
چویاری ندید بر روی زمین
خلاصی نیافت ز مکر پلید
فرو رفت در اعماق خاک پیکرش
نبود در ذات او ذلت و زاری
فرار را پست دید نخواست خفت وخواری
شھامت در اندیشه اش شجاعت پیشه اش
اسارت نبود راه او شھادت بود ھمراه او

روح بی زوال

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

2:21

تو ز نور حق تعالی
تو یک روح بی زوال
توئی برترین در عالم
توئی هم چو کوه محکم
توئی مثل رود جاری
توبه هر جا که درآیی
برکت از آن ببارد
تو کلام آشنایی
تو حیاتی تو تولد
توئی بهترین تفکر
توئی قادر وتوانا
توئی ریشه دار وبرجا
توئی متصل به فردا
زدرون خود چه دانی
ز برون چه کر ده ای تو
سر بر آور از درونت
ای گل همیشه زیبا

رهایی

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:55

پس کوچه های تنهایی پر بود از هیاهو اما دریغ از یک همراه ، یک دل جو
گوشی نبود برای شنیدن چشمی نبود برای دیدن
غریبه بودم غریبه حتی با خودم
که هستم من چرا هستم من چه کرده ام من
این آمدن ورفتن بهر چه بود
جسمم اسیر دیو جهل روحم آزاد و آگاه
جسمم در بند اوهام روحم در اوج پرواز
در اسارت هیچ گاه خود را نباختم
در اسارت به تفکر رسیدم به تکامل رسیدم
به خودم به خدای خود رسیدم
می خواهم کینه راخواب مهر را بیدارکنم
دردهام راخاک صبررا اختیارکنم
پاره کنم زنجیر جهل رها شوم از بخل وحسد
می خواهم آزاد باشم نه برای سر کشی نه برای دلخوشی
نفس زمان را می خواهم می خواهم تا جان در بدن دارم
بدوم در پی نور بدوم برای تو در راه تو
ترس هایم باوری کا ذ بند ابری تیره اند با نسیمی می روند
ای نسیم عشق بر من بوز من خورشیدم می در خشم
نور ایمان بر دلم تابیده است
حرفم حق است راهم حق است
حق پشتیبان من است

رسوایی

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:55

می ترسم از عشق توکه عا قبت رسوای عالمم کند
می ترسم از نگاه تو در بند وگرفتارم کند
می ترسم از مژگان تو که پای بند و بی ایمانم کند
ترسم دوباره بینم تورا ترسم لرزد دستانم چرا
یادت نرود از سرم چرا مادام می بینم تورا بی خود می شوم از خود چرا
رحمی بکن بر جانم دور شو از چشمانم
بگذار بگذرم از این شیدایی بگذار آرام گیرم بی رسوایی

دیدی که غم دوری با من چه کرد جانم گرفت وزهر در کامم بکرد
به هر جا نگرم نشانی از تو بینم به هر سویی روم سراغی از تو گیرم
چه آسان گذشتی از حال من می رسی روزی به احوال من
می رسد روزی هم تنهایی تو نیست همیشه روزگار به مراد و حال تو
می فهمی روزی درد من می آیی سراغ من
افسوس که دیر می فهمی افسوس که دیر می آیی

من از عشق تو به آرامش رسیدم گم شدم در نور حق به خدای خود رسیدم
چه زیباست نفس عشق کشیدن چه با شکوه است نرد عشق به خدای خود باختن
نور ایمان را در دل خود دیدن تورا پر زنیرو می کند پر ز جادو می کند
دور می شوی از هر چه پستی است سهل می کنی هر چه سختی است
بی ادعا می شوی می شوی زلال و پاک می شوی

فقر

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:03:03

گم شده ایم در جا یمان گم شده است جایگاهمان
نیست آنچه باید باشد هست آنچه نباید باشد
كودک قصه من پر ازغصه غصه هاش هر کدام یک قصه
با ترس وتحقیر های پیوسته با دلی لبریزاز آرزوها ی در هم شکسته
تنها وخسته به انتظار نشسته
به امید دستی که او را ببرد به جائی امن
در آغوش وفا در خانه ای با صفا

نابود کن فقر را نابود کن فقر را
فقررا از فکر از فرهنگ از اجتماع
چرا که طاعون فساد در ظلمت فقر ریشه می دواند
نابود کن فقر را فقر سیاه را دستان سیاه را
فقر وفساد است بی کاری نابودی فرداست بی کاری
نیست حقیر کار تو بیهوده بودن نیست راه تو
تو می روی به راهی که شایسته آنی
با صداقت ودرستی برو با تو کل اندیشه برو
حد خود را بشناس حق خود را بشناس

رویا

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:03:37

می تازند صاحبان رویا بر اسب خیال خود
می رسند به دشت آرزوها ی خود
باران رحمتند و می بارند بر خشکی خیال خود
گر نبود رویایی در سر بشر بودیم هنوز در دوره وعصر حجر
مرگ رویاها مرگ خود ماست
هستیم و می مانیم با رویاهایمان

پرواز می کنند افکار پروازشان نیست آشکار
تنها پیداست آثار آن افکار
چرا که کائنات باز می گرداند
بازتاب همان افکار

باورهای کهنه ریشه شان حبس شده در اندیشه شان
ازهزاران رنگ و نقش فقط یکی همراه شان
دل اگر نقش قلم گیرد هزاران نقش بیند
نقش خود را در آئینه هستی بیند

دنیای آدم ها

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:05:52

سرگشته و گیج می چرخیم به دور خود نا دانسته می زنیم زخمی تازه به دل خود
چپ و راست می کنیم مسیرمان نمی یابیم اثری از راهمان
عاقبت با دلی شکسته می رویم به گور خود اگر آرام می گرقتیم می دیدیم راه را
نمی ماند بعد از ما این چنین خرابی های ما که تا چند نسل وا مانند در کارهای ما

عجیب دنیایی است دنیای آدم ها دنیا ،دنیای پول وثروت
دنیا،دنیای زور وقدرت قوانین ، قوانین ابر دولت
در این دنیا عدالت تنها واژه ای شده صدای مظلومین گم شده یا گوش آدم ها کر شده
یکی غرق در ناز و نعمت دیگری محتاج لقمه ای در انتظار مرگ
می سازند انواع سلاح ها می ریزند هر روز به بهانه ای بر سر بیگناه ها
می کشند طرح ها ونقشه ها مدعی صلح وعدالتند
آ دم ها در خوابی خوشند به فردای خود دل خوشند

در بیکران هستی از ازل تا ابد مبهم در بی نهایت
هر چه در این عالم هست از قلب من وتو تا قلب کهکشا ن ها می تپد با نظم واعتدال
راز بودن راز نو شدن راز ستارگان راز حرکت همه از نور حیات است
در عین هیچ بودن دنیایی پر ز شگفتی هستیم
اگر باور کنیم خود را اگر بگیریم دست هم را

فردای بچه های ما

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:52

بگذار سوار بر ابر خیال خود پرواز کنم در آسمانت
غوطه خورم در بیکران دریاهایت تا ابد بنشینم به تماشای جنگل هایت
گم شوم در سبزی دشت هایت بوسه زنم دانه دانه گلبرگ گل هایت
نبینم غمی را در چشم هایت
بگوحرص ونادانی ما چه کرده با جان بی کلامت چه کرده با جان جاندارانت
می دانم که تومحکم و پابرجایی زنده می مانی زنده می مانی
این مائیم که نمی مانیم مائیم که نمی مانیم

هوا ،هوا ،هوا کجاست نفس ،نفس کم آوردند پرنده های عاشق در آسمان سیاه شده
زلال، زلال،زلال کجا ست زلال دریای سپید خفه ،خفه ،خفه شده ماهی لب بسته شده
زمین، زمین،زمین کجاست زمین امن وسبز ما رفته ز دست بهشت ما رفته ز یاد خنده ما
کجا، کجا ،کجاست فردای بچه های ما

عشق خون رگ های ما قدرت، جان نا پیدای ما
زمین هم ،هم چو ما می چرخد بر محوری نا پیدا با نظمی که هست درعالم هویدا
همه تسلیم در برابر نظم عظیم در برابر قانونی عظیم
قانون بقا قانون خداست قانون این دنیاکجاست

برگی از تاریخ

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:04:52

می افتند پرده ها پرده های ابهام وترس پرده های باورما
باز عریان می شود نا گفته های گم شده در سرداب بی جان زمان
دست ها در هم می شود فریادها سر می شود شانه ها تکیه بر هم می شود
چشم های منتظر برقی تازه می زند رعدی تازه می زند
بر پیکر پر ز فریب می شکند کمر پوک دروغ
جان های به لب رسیده جانی تازه می گیرند از خون خونخوار کثیف
روز جزا می رسد می رود سر افکنده بهر هر ظلمی که بی حساب به مردم روا کرده
می رود ابرهای تیره ،تیره از ظلم وستم تیره از خون جگر
می رود محو هم چو غباری روزهای تاریک وسرد
آسمان پاک وروشن می شود دوباره تاریخ برگی تازه می خورد دوباره

من انسانم که نمی توانم برتر از خود را ببینم نمی توانم چشم های پر ز مهر را ببینم
قلب های پر ز شور قهرمان های با غرور
تیر من شکافت قلب مادران کارد من برید دست کودکان
نشنید ضجه شان شکافت فرق سرشان
من انسانم که می توانم بمیرانم وچه راحت بر مزار عاشقان زندگی
بنوشم شراب فتح وبا لندگی در یک لحظه محو کنم آثار زندگی
من انسانم که می توانم بر کاخی از سرها وپیکرها بیاسایم
انسانم که این چنین با هم نوع خود در ستیزم
انسانم پست تر از حیوانم پست تر از حیوانم

کوچک نبین شبنم گلی را که قصه ها دارد
در دل خود از روز ازل رازها دارد
هر قطره سر نوشتی سوز و آهی نم اشکی دارد
قطره ها گاهی تند گاهی آرام می بو سند لب خشک بیابان
می آورند با خود طراوت و تازگی حیاتی نوبرای زندگی
با هم اند قطره ها در هم اند قطره ها دریای اند و بیکرانند قطره ها
هم چو موج گاهی آرام گاهی طوفانند قطره ها
می توا نندبا هم بر کنند نقش های خشک بیابان
می توانند سبزکنند تازه کنند زنده کنند
می توا نند قطره ها می آورند قطره ها

امنیت

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:03:55

می توانی شاد باشی
به نانی که در سفره داری به سقفی که بالای سر داری
می توانی آسوده رد شوی از همه چی از همه جا
می توانی ببندی چشم هایت
خوش باشی به داشته هایت
اما روزی که نوبت تو شد کسی نیست هم صدایت

بنگر به دنیایت
ببین معجزه را در رویش گیاهان در سبزی دشت ها ، غرش ابرها
در تولد دوباره ، درخشش ستاره
با دقت خود را ببین تو خود معجزه ای
ای انسان تو فاتح آسمان ها شدی
صاحب دریاها شدی چراغافل ز حال خود شدی
تو می توانی صاحب قلب ها شوی
جاذبه بین مامعجزه است همبستگی بین مامعجزه است

من وتو یکی هستیم هر جای که هستیم
جسمی هستیم نیازمند روحی در تمنای محبت
اگر نبخشیم همدیگر را اگر نگیریم دست هم را
رفته ایم رو به سیاهی رفته ایم رو به تباهی

انصاف

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:02:55

خدایا تو شاهدی که بارها آدم ها جنگیدند به نام تو
بدون ذره ای شناخت از تو
با فر سنگ ها فاصله از راه تو
چه جنگ هایی چه خیانت هایی چه جنایت هایی
خدایا تو شاهدی که آدم ها بارها جنگیدند برای خاک
تا روزی که همه گشتند خاک
دیدی که با هر پیروزی چطور گشتند شاد
دیدی مرزها راکه هر روز شکلی تازه داشتند
تو گریستی به حال کودکان که کسی را نداشتند
کوه هایت استوار رودهایت جاری دشت هایت همیشه سبز بر جای ماند
با سرخی گل های بی گناه بر جای ماند
اگر آدم ها کمی انصاف داشتند
جای جنگ و دعوا کمی گفتگو می داشتند
می دیدند دنیا را از نگاه هم
نمی ساختند خانه شان را روی اشک وخون هم
اگر آدم ها کمی احترام می گذاشتند به دین وآئین هم
آزاد می کردند دنیا را زغم

رنگ تازه

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:03:45

ما رسیدیم به قعر دریا رسیدیم به کره ماه
شکافتیم هسته هستی رسیدیم به آن ور دنیا
گذ شتیم از زمان رسیدیم به هر مکان
رسیدیم به بالاترین مقام بین مخلوق های این جهان
می دانم یک روزی می رسیم به هر چه نا پیداست
اما کی می رسیم به خودمان خاک می کنیم غرورمان
کی تعصب هایمان می میرد دنیایمان رنگ تازه می گیرد

از آغاز بودن تا انتهای نیستی
همراه ما بوده و می ماند
عشق ونفرت ،اشک ولبخند،خیر و شر
گره خورده سر نوشت ما به یکدگر
در عجبم چرا جدائیم ز یکدگر
هر جمعی حکمتی دارد ناظری دارد
کجای اند ناظران با حکمت این دنیا
اندیشه های پاک وچشمان بدون طمع این دنیا
کجایند دستان با قدرت این دنیا

قلب های وابسته

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:02:40

تا انتهای دشت دویدن به گرد باد رسیدن نفس پاک کشیدن
با رودها شناور شدن لمس زلال آب به دریای آزاد رسیدن
نه سیمی نه مرزی نه سلاحی برای کشتن نه نزاعی برای بودن
همه انسان وبرابر در هر رنگ وآئین همه زیر یک آسمان همه روی یک زمین
قلب های وابسته به هم سر نو شت های بسته به هم
نه من بی تفاوت به سر نوشت تو نه تو بی تفاوت به سر نوشت من
می رسیم به شباهت ها کنار می رود تفاوت ها
دستهای گره خورده من وتو بدور زمین پدید می آورد صلح وآرامش
آن زمان که نقاب تفاوت ها وبی تفاوتی ها کنار رود
یکی خواهیم شد آرام وهماهنگ خواهیم شد

دست مهر

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:01:12

می آید آن روز که دست مهر بگیرد دست دردمندان
آتش عشق جان دهد کالبد جان باختگان
بازوی توانمندان می سازد کاشانه آوارگان
آن روز روح شیطان نمی ماند آسوده در کنار انسان

سپاس

امیر بابائی

افسانه چهره نگار

امیر بابائی

00:01:17

سپاس خدای را که عزم وخرد را آفرید
سپاس پیشینیان را که ساختند دنیایی چنین
سپاس کسانی راکه چشم بستند به روی خوشی
ره حق پیمودند وسرودند نغمه ای دل نشین

شماره ثبت کتابخانه ملی ایران (16574)