کتاب شما که غریبه نیستید اثر هوشنگ مرادی کرمانی

شما که غریبه نیستید«شما که غریبه نیستید» زندگی‌نامه‌ی خودنوشت هوشنگ مرادی کرمانی، نویسنده‌ی نام‌آشنای ادبیات کودک و نوجوان است. او در این کتاب داستان زندگی‌اش را به زبانی ساده و صمیمی و به صورت خاطره‌نویسی روایت می‌کند. در حین خواندن این کتاب همچون کتاب‌های دیگر مرادی کرمانی گاهی از خنده روده‌بر می‌شوید و گاهی بغض و اشک امان نمی‌دهد. هوشنگ پسربچه‌ی شش ساله‌ای است که مادر خود را از دست داده و پدرش هم به بیماری روانی مبتلاست. او هنوز به مدرسه نمی‌رود و با پدربزرگش «آق بابا» و مادربزرگش «ننه بابا» و عمویش «قاسم» در روستای سیرچ کرمان زندگی می‌کند. عمو قاسم معلم است و هنوز ازدواج نکرده است. او هوشنگ را دوست دارد و به او پول توجیبی می‌دهد. هوشنگ در روستا با بچه‌ها حسابی شیطنت می‌کنند و مرتب تنبیه می‌شوند. پس از فوت آق بابا و حمله‌ی ملخ‌ها به روستا وضع خانواده به هم می‌ریزد و هوشنگ به شاگردی گچ‌کاری می‌رود. ننه بابا هم بیمار و سپس فوت می‌کند. عمو قاسم ازدواج می‌کند و هوشنگ تنها می‌ماند. بعدها به کرمان می‌رود و وارد یک مدرسه‌ی شبانه‌روزی می‌شود. از تنهایی به نوشتن خاطره می‌پردازد و شعر می‌گوید. برای گذران زندگی کارهای مختلف می‌کند و بعد با پدر به تهران می‌آید. در تهران کارشناس وزارت بهداشت می‌شود. اولین نوشته‌اش در مجله‌ی خوشه چاپ می‌شود و بعد به رادیو وتلویزیون و سینما، راه پیدا می‌کند.کتاب با این جمله‌ها آغاز می‌شود: «نمی‌دانم، یادم نیست چند سال دارم. صبح عید است. بچه‌های مدرسه آمده‌اند به عیددیدنی پیش عمو. عمو قاسم، معلم است. جوان خوش‌لباس و خوش‌قدوبالایی است. کت و شلوار می‌پوشد. توی روستا چند نفری هستند که کت و شلوار می‌پوشند. کت و شلوار فرنگی. کت و شلواری که رنگ کت با شلوار یکی است و شلوار را با کمربند می‌بندند؛ لیفه‌ای نیست. عمو، معلم مدرسه‌ی روستاست. من هنوز به مدرسه نمی‌روم… عمو اتاقی دارد ته دالان. دو تا اتاق توی دالان است. اتاق اول مال ماست. اتاق کاظم. اسم پدرم کاظم است و من هنوز ندیدمش. یعنی یادم نمی‌آید که تا آن زمان پدرم را دیده باشم. پدرم ژاندارم است و گاهی نامه می‌دهد. فکر می‌کنم از سیستان و بلوچستان. توی اتاق پدر و مادرم که همیشه‌ی خدا درش بسته است، اسباب و اثاث مادر و پدرم است؛ بیشتر اثاث مادرم. جهیزیه‌ی مادرت آن جاست. وقتی بزرگ شی به تو می‌رسه. از لای در اتاق که سرک می‌کشم، در نور گردی که از سقف روی اسباب و اثاث افتاده، رختخواب می‌بینم و کاسه و کماجدان و دیگ مسی و سماور بزرگ ورشویی، که زیر نور برق می‌زند. هر وقت جایی می‌خواهند روضه بخوانند یا عروسی و عزاست، می‌آیند و سماور مادرم را می‌برند.صبح عید بود و بچه‌های مدرسه می‌آمدند پیش عمو به عیددیدنی. اتاق عمو ته دالان بود، یک درش توی دالان باز می‌شد و در دیگرش به باغ ، باغ کوچکی که پشت ساختمان بود. همه جور میوه داشت: انگور، انجیر، هلو، شلیل، سیب و درخت گردوی بزرگ که گردوهای پوست کاغذی داشت. درخت غروب پر از کلاغ می‌شد. کلاغ‌ها توی درخت عروسی و عزا می‌گرفتند. دعوا می کردند، جمع می‌شدند. آسمان بالای درخت و شاخه‌های گردو سیاه می‌شد، از بس کلاغ بود. جرأت نمی‌کردم نزدیک درخت بشوم. می‌ترسیدم چشم‌هام را با نوکشان دربیاورند… در اتاق عمو، توی دالان پر از کفش بچه بود، همه جور کفشی، بعضی‌ها نو و براق و بعضی‌ها کهنه و پاره و کثیف. از اتاق عمو، صدا می‌آمد: سال نو مبارک آقا. عیدتون مبارک. عید شما هم مبارک. خوش اومدین. دلم می‌خواهد عمو یکی از مرغ و خروس‌ها را بدهد به من و مال خودم باشد.»شما که غریبه نیستید در سال 1384 وارد بازار کتاب شد و به سرعت مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت. به گفته‌ی بسیاری از کارشناسان حوزه‌ی ادبیات، انتشار این اثر شجاعتی را در این عرصه ایجاد کرد که بسیاری از بزرگان عرصه‌ی نویسندگی برای نوشتن زندگی‌نامه‌ی خود ابراز علاقه کردند. شما که غریبه نیستید جایزه‌ی کتاب برگزیده‌ی شورای کتاب کودک در سال 1384 و کتاب برگزیده‌ی مهرگان ادب در همان سال را از آن خود کرد. همچنین در سال 2006 جایزه‌ی کتابخانه بین‌المللی مونیخ آلمان به این اثر تعلق گرفت.