آلبوم موسیقی وحدت – فرهاد مهراد

شیشه

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

وحدت

05:35

والا پیام دار محمد
گفتی که یک دیار
هرگز به ظلم و جور
نمی‌ماند بر پا و استوار
آن گاه تمثیل وار
کشیدی عبای وحدت
بر سر پاکان روزگار
در تنگ پرتبرک آن نازنین عبا
دیرینه، ای محمد
جا هست بیش و کم آزاده را
که تیغ کشیده است بر ستم
والا پیام دار محمد

شبانه 1

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب
منو می‌بره
کوچه به کوچه
باغ انگوری
باغ آلوچه
دره به دره
صحرا به صحرا
اون جا که شبا
پشت بیشه‌ها
یه پری می‌آد
ترسون و لرزون
پاشو می‌ذاره
تو آب چشمه
شونه‌ می‌کنه
موی پریشون
یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب
منو می‌بره
ته اون دره
اون‌ جا که شبا
یکه و تنها
تک‌ درخت بید
شاد و پرامید
می‌کنه به ناز
دس‌شو دراز
که یه ستاره
بچکه مث
یه چیکه بارون
به جای میوه‌ش
سر یه شاخه‌ش
بشه آویزون
یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب
منو می‌بره
از توی زندون
مث شب‌پره
با خودش بیرون
می‌بره اون‌ جا
که شب سیا
تا دم سحر
شهیدای شهر
با فانوس خون
جار می‌کشن
تو خیابونا
سر میدونا
عمو یادگار
مرد کینه‌دار
مستی یا هش‌یار
خوابی یا بیدار؟
مستیم و هشیار
شهیدای شهر
خوابیم و بیدار
شهیدای شهر
آخرش یه شب
ماه می‌آد بیرون
از سر اون کوه
بالای دره
روی این میدون
رد می‌شه خندون
یه شب ماه می‌آد
یه شب ماه می‌آد

جمعه برای جمعه

توی قاب خیس این پنجره‌ها
عکسی از جمعه‌ی غمگین میبینم
چه سیاهه به تنش رخت عزا
تو چشاش ابرای سنگین می‌بینم
داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه‌ها خون جای بارون میچکه
نفسم در نمیاد جمعه‌ها سر نمیاد
کاش می‌بستم چشامو این ازم بر نمیاد
داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه‌ها خون جای بارون میچکه
عمر جمعه به هزار سال میرسه
جمعه‌ها غم دیگه بیداد میکنه
آدم از دست خودش خسته میشه
با لبای بسته فریاد میکنه
داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه‌ها خون جای بارون میچکه
جمعه وقت رفتنه موسم دل کندنه
خنجر از پشت میزنه اون که همراه منه
داره از ابر سیاه خون میچکه
جمعه‌ها خون جای بارون میچکه

هفته خاکستری

03:38

شنبه روز بدی بود، روز بی‌ حوصلگی
وقت خوبی که می‌شد غزلی تازه بگی
ظهر یک‌شنبه‌ی من، جدول نیمه‌ تموم
همه خونه‌هاش سیاه، روی خونه جغد شوم
صفحه‌ی کهنه‌ی یادداشتای من
گفت دوشنبه روز میلاد منه
اما شعر تو میگه که چشم من
تو نخ ابره که بارون بزنه
آخ اگه بارون بزنه
آخ اگه بارون بزنه
غروب سه‌ شنبه خاکستری بود
همه انگار نوک کوه رفته بودن
به خودم هی زدم از اینجا برو
اما موش خورده شناسنامه‌ی من
عصر چارشنبه‌ی من
عصر خوشبختی ما
فصل گندیدن من
فصل جون‌ سختی ما
روز پنج‌ شنبه اومد
مث سقائک پیر
رو نوکش یه چیکه آب
گف به من بگیر، بگیر
جمعه حرف تازه‌ئی برام نداشت
هر چی بود، پیش‌تر از این‌ها گفته‌ بود

کوچ بنفشه ها

در روزهای آخر اسفند
در نیم‌ روز روشن
وقتی‌ بنفشه‌ها را
با برگ و ریشه و پیوند و خاک
در جعبه‌های کوچک چوبین جای می‌دهند
جوی هزار زمزمه‌ی درد و انتظار
در سینه می‌خروشد و بر گونه‌ها روان
ای کاش آدمی
وطنش را هم‌چون بنفشه‌ها
می‌شد با خود ببرد هر کجا که خواست
در روشنایی باران
در آفتاب پاک
در روزهای آخر اسفند
در نیم‌ روز روشن
وقتی‌ بنفشه‌ها را
با برگ و ریشه و پیوند و خاک
در جعبه‌های کوچک چوبین جای می‌دهند
جوی هزار زمزمه‌ی درد و انتظار
در سینه می‌خروشد و بر گونه‌ها روان
ای کاش آدمی
وطنش را هم‌چون بنفشه‌ها
می‌شد با خود ببرد هر کجا که خواست

dont cry for me

It won’t be easy, you’ll think it’s strange
When I try to explain how I feel
That I still need your love after all that
I’ve done
You won’t believe me
All you will see is a man you once knew
Although he’s dressed up to the nines
At sixes and sevens with you
I had to let it happen, I had to change
Couldn’t stay all my life down at heel
Looking out of the window
Staying out of the sun
So, I chose freedom
Running around, trying everything new
But nothing impressed me at all
I never expected it to
Don’t cry for me Argentina
The truth is I never left you
All through my wild days
My mad existence
I kept my promise
Don’t keep your distance
And as for fortune and as for fame
I never invited them in
Though it seemed to the world
They were all I desired
They are illusions
They are not the solutions they
promised to be
The answer was here all the time
I love you and hope you love me
Don’t cry for me Argentina
Don’t cry for me Argentina
The truth is I never left you
All through my wild days
My mad existence
I kept my promise
Don’t keep your distance
Have I said too much?
There’s nothing more I can think of to
say to you
But all you have to do is to look at me to
know
That every word is true

آواز کرک

بده… بدبد… چه امیدی؟ چه ایمانی؟
کرک جان! خوب می خوانی
من این آواز پاکت را درین غمگین خراب آباد
چو بوی بالهای سوخته ت پرواز خواهم داد
گرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باش
بخوان آواز تلخت را ، ولکن دل به غم مسپار
کرک جان ! بنده ی دم باش
بده… بد بد… راه هر پیک و پیغام خبر بسته ست
ته تنها بال و پر، بال نظر بسته ست
قفس تنگ است و در بسته ست
کرک جان! راست گفتی، خوب خواندی، ناز آوازت
من این آواز تلخت را بده… بد بد… دروغین بود هم لبخند و هم سوگند
دروغین است هر سوگند و هر لبخند
و حتی دلنشین آواز جفت تشنه ی پیوند
من این غمگین سرودت را
هم آواز پرستوهای آه خویشتن پرواز خواهم داد
به شهر آواز خواهم داد
بده… بدبد… چه پیوندی؟ چه پیمانی؟
کرک جان! خوب می خوانی
خوشا با خود نشستن، نرم نرمک اشکی افشاندن
زدن پیمانه ای -دور از گرانان- هر شبی کنج شبستانی

جمعه (بی کلام)

04:35

شبانه 2

کوچه‌ها باریکن دکون‌ها بسته‌س
خونه‌ها تاریکن طاق‌ها شکسته‌س
از صدا افتاده تار و کمونچه
مرده میبرن کوچه به کوچه
نگاه کن مرده‌ها به مرده نمیرن
حتی به شمع جون سپرده نمیرن
شکل فانوسی‌ان که اگه خاموشه
واسه نفت نیست
هنوز یه عالم نفت توشه
جماعت من دیگه حوصله ندارم
به خوب امید و از بد گله ندارم
گرچه از دیگرون فاصله ندارم
کاری با کار این قافله ندارم

نجوا

رستنی‌ها کم نیست
من و تو کم بودیم
خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم
گفتنی‌‌ها کم نیست
من و تو کم گفتیم
مثل هذیان دم مرگ
از آغاز چنین درهم و برهم گفتیم
دیدنی‌‌ها کم نیست
من و تو کم دیدیم
بی‌سبب از پاییز
جای‌ میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم
چیدنی‌ها کم نیست
من و تو کم چیدیم
وقت گل دادن عشق روی دار قالی‌
بی‌سبب حتا پرتاب گل سرخی‌ را ترسیدیم
خواندنی‌‌ها کم نیست
من و تو کم خواندیم
من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را در معبر باد
با دهانی‌ بسته وا ماندیم
من و تو کم بودیم
من و تو اما در میدان‌ها
اینک اندازه‌ی ما می‌خوانیم
ما به اندازه‌ی ما می‌بینیم
ما به اندازه‌ی ما می‌چینیم
ما به اندازه‌ی ما می‌گوییم
ما به اندازه‌ی ما می‌روییم
من و تو
کم نه، که باید شب بی‌‌رحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم
من و تو
خم نه و در هم نه و کم هم نه، که می‌باید با هم باشیم
من و تو حق داریم
در شب این جنبش نبض آدم باشیم
من و تو حق داریم
که به اندازه‌ی ما هم شده با هم باشیم
گفتنی‌‌ها کم نیست

آوار

تو هم با من نبودی
مثل من با من
و حتا مثل تن با من
تو هم با من نبودی
آن که می‌پنداشتم باید هوا باشد
و یا حتی، گمان می‌کردم این تو
باید از خیل خبرچینان جدا باشد
تو هم با من نبودی
تو هم با من نبودی
تو هم از ما نبودی
آن که ذات درد را باید صدا باشد
و یا با من، چنان هم‌سفره‌ی شب
باید از جنس من و عشق و خدا باشد
تو هم از ما نبودی
تو هم مومن نبودی
بر گلیم ما و حتا در حریم ما
ساده‌دل بودم که می‌پنداشتم
دستان نا اهل تو باید مثل هر عاشق رها باشد
تو هم از ما نبودی
تو هم مومن نبودی
بر گلیم ما و حتا در حریم ما
ساده‌دل بودم که می‌پنداشتم
دستان نا اهل تو باید مثل هر عاشق رها باشد
تو هم از ما نبودی
تو هم با من نبودی یار
ای آوار
ای سیل مصیبت‌بار

– مجوزهای انتشار: 3999-3/ت تا 3003-3/ث